தந்தையே! உம் கையில் என் உயிரை ஒப்படைக்கிறேன்

திருப்பாடல் 31: 1, 5, 11 – 12, 14 – 15, 16, 24
”தந்தையே! உம் கையில் என் உயிரை ஒப்படைக்கிறேன்”

”தந்தை” என்கிற வார்த்தை ஆழமான அன்பை வெளிப்படுத்தக்கூடிய வார்த்தை. பொதுவாக, நாம் எல்லாருமே ”அம்மா” என்று அழைப்பதற்கு அதிக ஆவல் கொண்டிருப்போம். ஏனென்றால், தாயன்பு ஒரு பிள்ளையை புரிந்து கொள்ளக்கூடியதாக இருக்கிறது. நாம் தவறு செய்தாலும், நமக்காகப் பரிந்து பேசுகிறவள் தாயாகத்தான் இருப்பாள். அது குழந்தையை மேலும் மேலும் தவறு செய்ய தூண்டுவதல்ல, மாறாக, தன்னுடைய குழந்தையின் மீது அவள் வைத்திருக்கிற மாசுமருவற்ற அன்பை வெளிப்படுத்துவதாக அமைகிறது. இந்த உலகத்தில் இருக்கிற எல்லாருமே, நிச்சயம் தாயிடத்தில் அதிக உரிமையோடு இருப்பதைப் பார்க்கலாம். அது கோபமாக இருந்தாலும் சரி, மகிழ்ச்சியாக இருந்தாலும் சரி. தாயிடத்தில் உரிமையோடு வெளிப்படுத்தலாம். ஆனால், ஒரு குடும்பத்தில் தந்தையுடனான நெருக்கம் சற்று இடைவெளி உள்ளது போல தோன்றும்.

ஒரு குடும்பத்தில்,கண்டிப்பு என்றால் அது தந்தையைச் சார்ந்தது. பிள்ளை எப்படி வளர வேண்டும்? என்பதை தீர்மானிக்கக்கூடிய சக்தியாகவும் தந்தை இருக்கிறார். அவருடைய வழிநடத்துதல் குடும்பத்தல் இருக்கிற பிள்ளைகளுக்குத் தேவைப்படுகிறது. தந்தையைப் பார்த்து ஒரு குழந்தை கொஞ்சம் பயப்படும். ஒருவிதமான இடைவெளி தந்தைக்கும், பிள்ளைகளுக்கும் இடையே எப்போதும் இருக்கும். அந்த இடைவெளியை நிரப்புகிறவராகத்தான் ஒரு குடும்பத்தில் தாய் இருப்பாள். இங்கே திருப்பாடல் ஆசிரியர், கடவுளை தந்தை என்று அழைக்கிறார். அதாவது, கடவுளின் கண்டிப்பை வெறுப்பவராக அல்ல, கடவுளுடைய வழிநடத்துதலை விரும்பாதவராக அல்ல, மாறாக, அந்த உறவை அதிகம் விரும்புகிறவராக, அந்த உறவிற்காக ஏங்கக்கூடியவராக தன்னை வெளிப்படுத்துகிறார். அந்த தந்தையிடத்தில் தன் உயிரையுமே முழுமையாக ஒப்படைக்கிறார்.

கடவுள் நம் தந்தையாக இருப்பது, நமக்கெல்லாம் எப்படிப்பட்ட மகிழ்ச்சியைத் தருவதாக அமைய வேண்டும் என்பதை, இது நமக்கு வெளிக்காட்டுகிறது. தந்தை நம்மிடம் கண்டிப்போடு இருந்தாலும், அதனை நல்வழிப்படுத்துவதற்காகவே என்கிற முதிர்ச்சியுள்ள மனநிலையை நாம் பெறுவதற்கு, இந்த திருப்பாடல் நமக்கு உதவி செய்கிறது. அது நமது விண்ணகத்தந்தையாக இருந்தாலும், மண்ணகத்தில் இருக்கிற தந்தையாக இருந்தாலும், அவர்களிடத்தில் நாம் முழுமையாக அன்பு கொள்வோம்.

அருட்பணி. ஜெ. தாமஸ் ரோஜர்