அன்பு என்னும் அருமருந்து

1பேதுரு 1: 3 – 9

இயேசுவின் உயிர்ப்பிற்கு பிறகு ஏறக்குறைய 30 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு பேதுரு தன்னுடைய திருமுகத்தை எழுதுகிறார். வாழ்க்கையின் பலநிலைகளில் துன்பப்பட்டுக்கொண்டிருந்த ஆசியா மைனர் பகுதியைச் சார்ந்த கிறிஸ்தவர்களுக்கு இந்த கடிதத்தை எழுதுகிறார். முரட்டுக்குணம் படைத்த தலைவர்களிடம் பணிவிடை செய்தவர்கள் (2: 18), திருமணமான பெண்கள் (3: 1), அடுத்தவர்களின் பரிகசிப்பிற்கு உள்ளானவர்கள் (4:14) என, குறிப்பிட்ட பிரச்சனைகளைச் சந்திக்கிறவர்களுக்கு இதனை எழுதுகிறார். அவர்கள் வாழ்கிற சூழ்நிலை, கடுமையான, வெகு எளிதாக சோர்ந்து போகிற சூழ்நிலை. அந்த சூழ்நிலையில், அவர்களுக்கான மருந்து, எதுவாக இருக்க முடியும்? என்பதைச் சிந்தித்து, அந்த மருந்தை அவர்களின் பிரச்சனைகளுக்குத் தீர்வாகக் கொடுக்கிறார்.

அன்பு தான் அவர் கொடுக்கிற அருமருந்து. ஒருவர் எப்படிப்பட்ட சூழ்நிலையில் இருந்தாலும், அன்பு அவருக்கு அருமருந்தாக அமையும் என்பது அவருடைய தீராத நம்பிக்கை. எதற்காக அன்பை அருமருந்தாகக் கொடுக்கிறார்? பொதுவாக, கடுமையான சூழ்நிலையில் நாம் வாழ்கிறபோது, அடக்குமுறைகளைக் கண்டு, நமக்கு ஏற்படுகிற அநீதிகளைக் கண்டு, நாம் வெறுப்புணர்வு கொள்கிறோம். அந்த வெறுப்பு நமக்குள்ளாக குடிகொள்கிறபோது, இயல்பான நம்முடைய கடவுளின் சாயலை இழந்துவிடுகிறோம். வெறுப்பு நமக்குள்ளாக வருவது, அன்பு குறைவுபடுவதால் தான். இயேசு முழுவதும் அன்பு நிறைந்தவராக இருந்தார். எனவே தான், அவரால் வெறுப்பு இல்லாதவராக மக்கள் நடுவில், தன்னை எதிரியாக நினைத்தவர்கள் மத்தியிலும் சாதாரணமாக பேச முடிந்தது. ஏன்? அவர்களைச் சிலுவையிலிருந்து மன்னிக்கக்கூட முடிந்தது. அதேபோல, அன்பு என்னும் அருமருந்தை நாம் கொண்டிருக்கிறபோது, நாம் சந்திக்கிற கடுமையான சூழ்நிலைகள் நம்மை பெரிதும் பாதிக்காது.

இன்றைக்கு நாம் வாழ்கிற சூழலில் ஒவ்வொருவரும் வெறுப்புணர்வு மிகுந்தவர்களாகவே வாழ்ந்துகொண்டிருக்கின்றனர். குறிப்பாக, குடும்ப வாழ்வில் கணவன், மனைவியருக்கிடையே, பிள்ளைகள், பெற்றோர்களுக்கிடையே வெறுப்புணர்வு அதிகமாகிக்கொண்டிருக்கிறது. இந்த வெறுப்புணர்வு நிலையிலிருந்து நாம் கடந்து வர வேண்டும். அதற்கு அன்பு ஒன்று தான், அருமருந்தாக அமைய முடியும். இதைத்தான் பவுலடியாரும், அன்பைப் பற்றிய தன்னுடைய மடலில் குறிப்பிடுகிறார். நம்முடைய வாழ்வு அன்பின் வாழ்வாக அமையட்டும்.

அருட்பணி. ஜெ. தாமஸ் ரோஜர்